Διαφημίσεις Google

                                  
Η Πύλη Της Τεχνολογίας-Gate Of Tech

Η Πύλη Της Τεχνολογίας: Τεχνολογικά Νέα - Επιστήμες - Μαθηματικά – Πληροφορική - Φυσική – Διάστημα – Βιολογία - Ιατρική – Πλανήτης

pop_up_face

Διαφημίσεις Google

                                  

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Με το DNA σε ρόλο μαγνητοταινίας το κάθε κύτταρό μας χωράει 750 ΜΒ πληροφοριών


Το DNA σε ρόλο σκληρού δίσκουΣτις 10 Ιουλίου 2015 έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ η ταινία «Self/less», με θέμα της την επιδίωξη της αθανασίας μέσω «μεταβίβασης μνήμης». Προτού συνέλθουν από το σοκ όσοι την είδαν, οι «Τimes» της Νέας Υόρκης ανέλυσαν σε κύριο άρθρο τους την περίπτωση της 23χρονης καρκινοπαθούς Κιμ Σουόζι, η οποία επέλεξε και επέτυχε την κατάψυξη του εγκεφάλου της με την ελπίδα μιας μελλοντικής αναβίωσής της.
Είναι άραγε δυνατόν να μετατρέψουμε τέτοια σενάρια επιστημονικής φαντασίας σε απτή πραγματικότητα; Ενδέχεται να αγγίξουμε την αθανασία μέσω μεταβίβασης της μνήμης και της προσωπικότητάς μας σε απογόνους μας; Παρακάμπτοντας - για την ώρα - τα μεγάλα ηθικά και φιλοσοφικά διλήμματα μιας τέτοιας δυνατότητας, ανιχνεύουμε στις επόμενες σελίδες το εφικτό του ....πράγματος εξετάζοντας τις πιο πρόσφατες σχετικές επιστημονικές δημοσιεύσεις.

Παρά τις χρωματιστές ή γκρίζες αποχρώσεις μας, εμείς οι άνθρωποι έχουμε όλοι κάτι κοινό: πασχίζουμε να εντυπωθούμε στη μνήμη όσων μας γνωρίσουν εν ζωή και να αφήσουμε πίσω μας ένα ίχνος post mortem αξιομνημόνευτο. Είναι η κοινή μας λαχτάρα του «διάττοντος αστέρα» σε αυτόν τον κόσμο και η μόνη μας απτή προσέγγιση στην αθανασία - η μη απτή επαφίεται στις θρησκευτικές δοξασίες του καθενός.

Η πικρή αυτή αλήθεια είναι βέβαια γνωστή σε όλους ανέκαθεν και διατυπώθηκε πολύ περιεκτικά από φιλοσόφους όπως ο Κικέρων (106-43 π.Χ.): «Η ζωή μας είναι εκ φύσεως σύντομη αλλά η μνήμη μιας άξια βιωμένης ζωής είναι παντοτινή». Ετσι οι μεν προνομιούχοι της Ιστορίας πάσχισαν και πασχίζουν για το μεταθανάτιο λήμμα τους στις εγκυκλοπαίδειες, οι δε κοινοί θνητοί ξοδεύουν τη ζωή τους στο κυνήγι των εντυπώσεων. Και, εξυπηρετώντας όλους, η επιστήμη προστρέχει με το να ερευνά και να ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους βελτίωσης της εμφάνισής μας ή παράτασης της λειτουργίας του σώματός μας με κάθε λογής φάρμακα και «ανταλλακτικά οργάνων».

Αν αφαιρέσουμε λοιπόν από τον λογαριασμό τις ποιοτικές διαφορές του βίου του καθενός μας, η κοινή λειτουργική συμπεριφορά όλων προς το σαρκίον μας δεν διαφέρει από εκείνη προς το αυτοκίνητό μας: το «γκαζώνουμε» όσο είναι νέο και το συντηρούμε πηγαίνοντάς το όλο και συχνότερα στο «συνεργείο» όταν παλιώσει. Και μόνο όταν φθάσει η ώρα της απόσυρσης, θυμόμαστε τα λόγια του Εκκλησιαστή: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».
Είναι άραγε πεπρωμένο μας αυτό το αενάως χαμένο παιχνίδι ή υπάρχει κάποια «συνταγή αθανασίας» που μας είχε διαφύγει; Κάποια πρόσφατα ευρήματα της επιστήμης μιλούν για έναν τέτοιον δρόμο, μόνο που δεν είναι ο δρόμος που οι πολλοί θα φαντάζονταν.

Το φυλαχτό τού είναι μας

Αυτό που οι αρχαίοι θεωρούσαν φορέα της ύπαρξής μας στην όποια αθανασία ήταν η ψυχή. Η σύγχρονη όμως ιατρική έχει αποσαφηνίσει σε όλους ότι αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει το ένα άτομο από το άλλο είναι η νοητική του συγκρότηση, οι σκέψεις που καθοδηγούν τις πράξεις του και οι μνήμες που καταγράφουν τις εμπειρίες του. Και όλα αυτά κατοικοεδρεύουν στον εγκέφαλο. Οπως λοιπόν το «μαύρο κουτί» ενός αεροπλάνου μπορεί να μας δείξει την όλη πορεία πτήσης του, έτσι και η μνήμη ενός ανθρώπου μπορεί να αποτελέσει το πραγματικά «άξιο να διαιωνιστεί» κομμάτι του.

Την απλή αυτή αλήθεια είχε διατυπώσει ο ψαγμένος ρώσος συγγραφέας Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ (1899-1977) με τα λόγια: «Χάνεις την αθανασία σου όταν χάνεις τη μνήμη σου». Αλλά την αντιλαμβάνονται από πρώτο χέρι και οι συγγενείς των ανθρώπων που πέφτουν θύματα της νόσου του Αλτσχάιμερ: με τον εγκέφαλο διάτρητο σαν σφουγγάρι, οι μνήμες χάνονται και τα αγαπημένα πρόσωπα γίνονται άγνωστα. Πολύ σύντομα όλοι οι συγγενείς νιώθουν ότι ο ασθενής «έχει φύγει» και ότι τίποτε στο σώμα εκείνο που συντηρούν με αγάπη και φάρμακα δεν εκπροσωπεί τον άνθρωπο που γνώριζαν.

Φιλοσοφικά το να διαφυλάξεις  τη μνήμη ενός ανθρώπου με σκοπό μια μελλοντική αναβίωση της προσωπικότητάς του είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση - όπως άλλωστε και το όλο ζήτημα της αθανασίας. Λειτουργικά, όμως, το θέμα έχει μια τεράστια γοητεία: αν οι μνήμες μας - άρα και οι γνώσεις και οι εμπειρίες μας - διοχετεύονταν στη μνήμη των απογόνων μας, όχι μόνο το «εγώ μας» θα γευόταν την αθανασία αλλά και οι απόγονοί μας θα εκκινούσαν τον δικό τους βίο από ένα εφαλτήριο με απίστευτα εμπλουτισμένο απόθεμα δεξιοτήτων. Τεχνικά ιδωμένο, μοιάζει με την επιφοίτηση που δέχεται το νέο μας κινητό τηλέφωνο όταν του μεταβιβάζουμε τις «επαφές» και το προγράμματα που είχαμε στην παλιά μας συσκευή.

Ενα ερώτημα που σίγουρα θα απαιτούσε απάντηση σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο είναι το αν ο εγκέφαλος του νέου ανθρώπου θα «άντεχε την υπερφόρτωση μνήμης» με τη/τις μνήμες των προγόνων του. Το άμεσο όμως ερώτημα είναι προς το παρόν το αν «γίνεται να σώσεις τη μνήμη ενός ανθρώπου».

Η μαγνητοταινία του DNA

Στις 17 Αυγούστου 2015 οι πολυπληθείς σύνεδροι του 250ού Συνεδρίου της Αμερικανικής Ενωσης Χημικών (ACS) άκουσαν τους ερευνητές του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης (ETH) να τους διαβεβαιώνουν πως το μόνο υλικό που μπορεί να διατηρήσει αναλλοίωτη την πληροφορία που καταγράφεται σε αυτό είναι το... DNA, η γνωστή «αλυσίδα της ζωής».

Οπως εξήγησε ο δρ Ρόμπερτ Γκρας, «λίγο μετά την.....

Διαβάστε περισσότερα στο: www.tovima.gr