Ένα αγόρι που μεγάλωσε στην Ινδία, ο Manu Prakash, αγαπούσε πάντα τα χημικά πειράματα, αν και δεν πήγαιναν συνήθως όπως ήθελε. Βιομηχανικός σήμερα στο περίφημο Πανεπιστήμιο Stanford, ο Prakash
ελπίζει να ενσταλάξει στα νιάτα την ίδια δημιουργική περιέργεια για τη
χημεία που είχε και εκείνος στα μικράτα του, μέσα από το κουτί χημείας
που σκάρωσε και δουλεύει με μανιβέλα! Το πρωτότυπο της συσκευής του κέρδισε μόλις τα 50.000 δολάρια του πρώτου βραβείου του διαγωνισμού για επιστημονικά παιδικά παιχνίδια, μια κίνηση που διοργάνωσαν τα ιδρύματα...
Gordon and Betty Moore Foundation και Society for Science & the Public. Το κουτί χημείας που ανέπτυξε ο Prakash -με τη βοήθεια του τελειόφοιτου φοιτητή του George Korir- καταφέρνει να είναι ταυτοχρόνως ρετρό και τεχνολογικά προωθημένο: χρησιμοποιώντας μικροκανάλια, σαν αυτά που συναντάμε στα υψηλής τεχνολογίας τσιπάκια DNA, και άλλες συσκευές της μοριακής βιολογίας, το παιχνίδι κινεί χημικές ουσίες και τις αναμειγνύει (με τη δέουσα ασφάλεια, πάντα).
Ταυτοχρόνως, χρησιμοποιεί και τρυπητές κάρτες, σαν αυτές που συναντούσαμε στους πρώιμους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της δεκαετίας του '50, για να ελέγξει πλήρως τα πειράματα. Περιστρέφοντας λοιπόν τη μανιβέλα, οι κάρτες μετακινούνται μέσα στη συσκευή, με το μοτίβο των τρυπών της εκάστοτε καρτέλας να υποδεικνύει ποιο χημικό στοιχείο θα αναμειχθεί με ποιο και πότε φυσικά.
Μικροσκοπικά τσιπάκια με μικροκανάλια φιλοξενούν μέχρι και 15 διαφορετικές ουσίες, οι οποίες μπορούν να είναι προαποφασισμένες ή να γεμίζονται κάθε φορά από τον δάσκαλο ή τον γονέα: «Είναι αποκλειστικά μηχανικό», λέει ο Prakash, «δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά ούτε μπαταρίες».
Με βάση τον συνδυασμό των χημικών αλλά και του «τρυπητού» προτύπου....
Διαβάστε περισσότερα στο: www.newsbeast.gr